ΟΙ 300 ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ 300 + 1 ΤΗΣ ΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΤΥΣ v.2 UPDATE

Ω ξειν, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα τοις εκείνων χρήμασι πειθόμενοι

Χαμός Α.Ε. η εθνική οικονομία. Πρωταγωνιστής της ημέρας και πάλι ο κ.Διοικητής της ΤτΕ κ.Προβόπουλος με τα “καμπανάκια κινδύνου” που πολύ ετεροχρονισμένα κρούει ενω ο Τιτανικός της εθνικής οικονομίας βυθίζεται καθώς έχει ήδη προσκρούσει στα παγόβουνα των τοκογλύφων και τα πριτσίνια έχουν φύγει μακράν απο την θέση τους. Σενάρια με 8,11,12% η και παραπάνω το έλλειμα γαρ…
Αλά Ομπάμα και Μπερνάνκε, ο κύριος πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, αλλά και οι φωστήρες υπεύθυνοι των επι των οικονομικών υπουργείων κος Παπακωνσταντίνου και κα Κατσέλη συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να στηρίζουν τον κ. διοικητή της κεντρικής τράπεζας της χώρας. Φαίνεται πως είναι “αναγκαίες” οι “καλές υπηρεσίες” του, μιάς και η Goldman Sachs και οι λοιποί αμαρτωλοί και αρματωλοί δανειστές μας και αγοραστές των κρατικών ομολόγων μας επιθυμούν να συνεχίσουν το καταστροφικό ρέιβ πάρτυ των τρελλών επιτοκίων, με επιδρομή αυξημένων τόκων των τόκων των δανεικών, σε μία τελευταία έφοδο για την πλήρη υποδούλωση και εξάρτηση της χώρας στο διεθνές λόμπυ των τοκογλύφων γεωστρατηγιστών που ήδη έχουν γονατίσει και υποτάξει την Αμερική, την Ευρώπη, κι όχι μόνον.
Η Νέα Παγκόσμια Τάξη των ιδιοκτητών του πλανήτη έχει αποφασίσει να τελειώνει εδω και τώρα με τους αναιδείς και ανένταχτους Ελληνες που συνεχίζουν αφ’ενός να αυθαδιάζουν στα “εθνικά” θέματα της Κύπρου, της Μακεδονίας, της Θράκης, του Αιγαίου και να αντιδρούν στην παράδοση της διαχείρησης της χώρας και του επίγειου και υπόγειου ορυκτού και ενεργειακού πλούτου της στα νύχια τους.Βέβαια ο κ.Προβόπουλος ειναι διοικητής στην κεντρική τράπεζα της Ελλάδος, ενα μικρό περιφερειακό υποκατάστημα της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης του κ Τρυσέ. Δεν είναι δυνατόν να θεωρούνται τα ελληνικά ομόλογα τοξικά προιόντα ειδικά από την Goldman Sachs και να ζητά την υποτίμηση του ευρώ εξ’αιτίας της Ελλάδος(!!!), οταν η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης, η Deutsche Bank, η Τράπεζα της Αγγλίας και άλλοι πολλοί κεντρικοί τραπεζικοί οργανισμοί είναι φορτωμένοι μέχρι τον λαιμό με τρις δολλάρια σε τοξικά ομόλογα της FED, της AIG, της Goldman Sachs και άλλα απίθανα και φανταστικά προιόντα – φούσκες της μεγαλύτερης αρπαχτής και απάτης του τραπεζικού και χρηματιστηριακού καζίνο (credit swaps κλπ), που έχουν διαλύσει συστημικά την παγκόσμια οικονομία. Το “σκληρό ευρώ” παραγεμισμένο με αυτά τα τοξικά, θα λειώσει σαν κεράκι αν καταρρεύσει το αμερικανικό δολλάριο, είτε συμμετέχει η Ελλάδα στην ευρωζώνη είτε όχι. Τα 300 δις ευρώ συνολικό χρέος της Ελλάδας (κεφάλαιο+τοκοι τόκων των τόκων) για τα οποία μας ξεφωνίζει η Goldman Sachs και ο κ.Τρυσέ, ωχριούν μπροστά στα τρις χαμένα ευρώ που αναζητεί λ.χ. εναγωνίως η κα Μέρκελ σε διάφορες τράπεζες στην Γερμανία. Η Ελλάδα βέβαια, εξ’αιτίας της κακής τριαντακοετούς κρατικής διαχείρησης των οικονομισάριων suckers που όψιμα ανακάλυψε και ο συνυπεύθυνος της εθνικής οικονομίας κ.Προβόπουλος,φαίνεται πως θα χρησιμοποιηθεί σαν μαύρο πρόβατο στο σφαγείο της παγκόσμιας υπερτράπεζας της Νέας Τάξης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για να τρομοκρατηθούν πολιτικά και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι που ακόμα αρνούνται να ισοπεδωθούν απο τον οδοστρωτήρα των Βρυξελλών, το νέο Σύνταγμα της ΕΕ και την Ευρωπαική Υπερκυβέρνηση που θα καταργεί πλέον στην ουσία τις εθνικές κυβερνήσεις, και θα αφαιρέσει εκτός από την δυνατότητα εκτύπωσης χαρτονομίσματος (βασικό συστατικό κάθε κυρίαρχου κράτους και έθνους) και τις υπόλοιπες ουσιαστικές εξουσίες τους….
Με την ευκαιρία του εν εξελίξει“γιουρουσιού” που βιώνουμε, ας θυμηθούμε ενα παλαιότερο άρθρο απο το ΚΛΙΚ του Σεπτεμβρίου 2008, όταν το παγκόσμιο πάρτυ των τραπεζιτών-καζινάδων “too big to fail” της Wall Street ξεκίναγε να γίνεται γνωστό στις πλατιές λαικές μάζες και τα πρώτα 800δις δολλάρια πυρόσβεσης όδευαν εκβιαστικά υπό την απειλή της άμεσης κατάρρευσης της παγκόσμιας οικονομίας απο το Κονγκρέσσο στίς τσέπες των γκόλντεν μπόυς της AIG και της Goldman Sachs. Προφητικό για την υπόλοιπη 10μηνη διακυβέρνηση της ΝΔ, πρίν τα καταπληκτικά αποφθέγματα περί του “ανήθικου αλλά νόμιμου χρηματισμού, ρεμούλας, αρπαχτής” της Βατοπαιδινής συμμορίας, και τις συντονισμένες εφορμήσεις στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Εφορμήσεις που αποσκοπούσαν στο να αφαιμαχθούν τα ρευστά και να αγορασθούν μάρκες καζίνου τύπου Goldman Sachs, Citibank ( αγνοούνται 260δις!!!)και άλλων…

Από τους 300 της Σπάρτης, στους 300 της Πάρτης (και των πάρτυς)
Κάντε το σαν άσκηση για να καταλάβετε καλύτερα! Ας υποθέσουμε ότι είστε ιδιοκτήτης κάποιας επιχείρησης, με 10, 20 ή 300 εργαζόμενους, δεν έχει σημασία. Και ότι προσπαθείτε να βρείτε κάποιους καινούργιους εργαζόμενους για να επανδρώσουν κάποιο τμήμα της επιχείρησής σας. Βλέπετε λοιπόν διάφορους υποψήφιους, που ο καθ ένας έχει και το βιογραφικό του και συζητάτε διάφορα για τις συνθήκες της εργασίας του, φυσικά και πρώτα απ’ όλα για την αμοιβή του και διάφορα τέτοια. Ανάμεσα σ’ αυτούς λοιπόν τους υποψήφιους παρουσιάζεται και κάποιος, που αντί να πει τα γνωστά, σας λέει πως ο λόγος που κάνει τη δουλειά του είναι γιατί θέλει να προσφέρει τις υπηρεσίες του, γιατί θέλει να σώσει την πατρίδα και διάφορα τέτοια μελοδραματικά. Πως θα τον αντιμετωπίζατε; Δεν έχει σημασία. Σκεφτείτε το για λίγο. Στην πραγματικότητα αυτή η συλλογιστική της «προσφοράς» ισχύει μόνο για την τάξη των πολιτικών, που όταν «ζητάνε δουλειά», όταν ζητάνε δηλαδή να τους ψηφίσετε, η επιχειρηματολογία τους εστιάζεται κυρίως σ’ αυτήν την ακόρεστη διάθεσή τους για «προσφορά».
Και τώρα σκεφτείτε κάτι άλλο. ΄Εχετε δει ποτέ κανέναν πολιτικό, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, να λέει πως ο λόγος που έχει διαλέξει αυτό το «επάγγελμα», έχει να κάνει με τίποτα άλλο εκτός από τη διάθεσή του να «προσφέρει». Έχετε δει κανένα πολιτικό να λέει αυτό που λένε όλοι οι άνθρωποι, ότι δηλαδή κάνουν τη δουλειά τους για να τους δώσει πρώτα απ’ όλα λεφτά για να επιζήσουν και δεύτερον να κυνηγήσουν μια καριέρα που θα τους οδηγήσει σε καλύτερες απολαβές –ή κέρδη αν πρόκειται για επιχειρηματίες- που θα τους επιτρέψουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή από οικονομική άποψη. Όχι βέβαια. Οι πολιτικοί είναι προφανώς μια ειδική ράτσα ανθρώπων, που έχουν γεννηθεί με την τάση να «προσφέρει». Χμ.. θα μπορούσε να είναι και έτσι. Αλλά προσωπικά διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις.

Το χρήμα λίγοι εμίσησαν.

Από τότε που ήμουν παιδί σχεδόν είχα μια μεγάλη αγάπη για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και για ότι είχε παράγει. Είχα από πολύ μικρός αρχίσει να διαβάζω κείμενα των αρχαίων και το περίεργο είναι πως μερικές από τις καλύτερες μεταφράσεις των ελληνικών κειμένων τις βρήκα σε εκδόσεις στα αγγλικά και όχι στα ελληνικά. Είναι κι αυτό ένα παράδοξο. Από όλα λοιπόν τα αποφθέγματα, τις ρήσεις και τα κείμενα που έχω διαβάσει είναι δύο για τα οποία διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις. Πρώτον για τη γνωστή ρήση του Αριστοτέλη που λέει πως «ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον» και δεύτερον το ρητό που λέει «πολλοί το χρήμα εμίσησαν, αλλά τη δόξα ουδείς».Σχετικά με τον Αριστοτέλη έχω την εντύπωση πως ο άνθρωπος είναι κατ’ αρχάς «οικονομικό ον» και μετά οτιδήποτε άλλο. Και αυτό όχι για άλλο λόγο, πέρα από το ότι ο άνθρωπος εκτός από μυαλό έχει κατ’ αρχάς σώμα, που για να επιζήσει πρέπει να τραφεί. Και στον σύγχρονο κόσμο «τροφή» σημαίνει «χρήμα». Για το δεύτερο έχω μεγαλύτερες επιφυλάξεις, πρώτον γιατί έχω δει πολλούς ανθρώπους να μην αγαπούν , αλλά να φοβούνται τη δόξα-αλλά αυτό είναι σχετικό, θα μπορούσε να οφείλεται και σε αγοραφοβία- αλλά ακόμη δεν έχω συναντήσει κανέναν που να μην αγαπά το χρήμα όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι. Παρ’ όλα αυτά όλοι οι άνθρωποι διέπονται από μια σχετική ενοχή απέναντι στο χρήμα και είναι πολύ δημοφιλής η τάση να ισχυρίζεται κανείς πως δεν αγαπά το χρήμα. Όταν όμως τα πράγματα ζορίσουν πολύ λίγοι θα σας χαρίσουν αυτά που τους χρωστάτε και πολύ λίγοι θα σας χαρίσουν χρήματα αφιλοκερδώς. Συνήθως αποσκοπούν σε κάτι που απλώς δεν είναι κάποιες φορές τόσο ευδιάκριτο.Αλλά για να επανέλθουμε στα αρχαία ελληνικά αποφθέγματα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλα αυτά ελέχθησαν σε κάποια άλλη εποχή και δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, μπόρεσε να ανθίσει και να φθάσει και στο ιδεώδες της Δημοκρατίας, για έναν απλό λόγο. Τη δουλειά την έκαναν οι σκλάβοι. Όπως είναι γνωστό οι Αθηναίοι πολίτες, δεν είχαν και μεγάλη έφεση στις χειρονακτικές εργασίες. Τους άρεσε περισσότερο να γυμνάζουν το σώμα τους και να σκέπτονται, να γυμνάζουν και το μυαλό τους δηλαδή. Αν υπήρχε ανάγκη βέβαια, θα πήγαιναν στον πόλεμο και θα έδιναν και τη ζωή τους, για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους και κυρίως τον τρόπο της ζωής τους και την ελευθερία του να αισθάνονται «πολίτες» και όχι «υπήκοοι». ΄Ολο όμως το τότε «σύστημα» βασιζόταν στο γεγονός πως την δουλειά την έκαναν οι σκλάβοι. Αν δούμε έτσι από κάποια απόσταση την αρχαία Αθήνα, για παράδειγμα και τους πολίτες της, θα μας θυμίσει με κάποιο τρόπο και τον σημερινό κόσμο, με τις κυρίαρχες «ελίτ» που κυβερνούν και νέμονται κυριαρχικά τον πλούτο, ενώ τη θέση των «σκλάβων» έχουν καταλάβει τα εκατομμύρια των εργαζομένων που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα με τις όποιες απολαβές τους. Μέσα σ’ αυτή την εξίσωση, ποιο ρόλο κρατούν οι πολιτικοί; Έχετε για παράδειγμα σκεφτεί για το ποια είναι η αιτία που ο Κώστας Καραμανλής ή ο Γιώργος Παπανδρέου, ή ο Αλέξης Τσίπρας ή ο Μπαράκ Ομπάμα, έχουν επιλέξει την πολιτική σαν το πεδίο της δράσης τους. Είναι γιατί θέλουν να «προσφέρουν», ή μήπως τα κίνητρά τους είναι διαφορετικά;. Τι σκέφτεται άραγε ο Μακ Κέϊν όταν πηγαίνει να κοιμηθεί; Το πώς θα σώσει την Αμερική ή το πώς θα μείνει το όνομά του στην Ιστορία. Τι καθοδηγεί τη σκέψη του Βλαντιμίρ Πούτιν; Η «μαμά» Ρωσία ή το δικό του υπερεγώ. Θα του ήταν το ίδιο να «σώσει» τη Ρωσία κάποιος άλλος ή η «σωτηρία» της Ρωσίας κάνει νόημα μόνο αν είναι σχετισμένη με το δικό του όνομα;
Ο Μέγας Αλέξανδρος που ήταν ο πιο επιφανής μαθητής του Αριστοτέλη είχε κάνει σαφή τη δική του άποψη . «Τι ποιο ωραίο υπάρχει από το να ζήσεις γενναία και το όνομά σου να μείνει για πάντα αθάνατο στην Ιστορία»Η πολιτική σκέψη της Αρχαίας Ελλάδας ήταν ίσως η μεγαλύτερη επιρροή στον τρόπο που διαμορφώθηκαν οι δυτικές δημοκρατίες. Από την εποχή της Αναγέννησης ήδη, που η αρχαία ελληνική σκέψη ξαναβρέθηκε στο επίκεντρο των εξελίξεων και ιδίως από την εποχή του διαφωτισμού και μετά, οι ελληνικές ιδέες για την πολιτική και την Δημοκρατία, αποτέλεσαν τη βάση για τη διαμόρφωση των σύγχρονων δημοκρατιών, αλλά και του γενικού «προφίλ» αυτών που ασχολιόνταν με την πολιτική. Από την αρχή ήδη του εικοστού αιώνα, οπότε οι δυτικές δημοκρατίες είχαν αποκτήσει τις βασικές συνισταμένες που ισχύουν ακόμη και σήμερα καθώς το Κεφάλαιο, η Εργασία και η Πολιτική ήταν οι βασικοί άξονες που διαμορφώθηκαν τότε και που με τις όποιες μικρές διαφοροποιήσεις τους ισχύουν ακόμη και σήμερα. Ήταν και τότε πάλι που η αρχαία ελληνική σκέψη, κυρίως του Αριστοτέλη, αλλά και του Πλάτωνα μέσα από την «Πολιτεία» του, προβλήθηκαν όσο τίποτα άλλο στις δυτικές Δημοκρατίες. Δεν είναι τυχαίο το ότι τα τμήματα των διαφόρων σχολών των αμερικανικών Πανεπιστημίων, χαρακτηρίζονται από γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου. «Αλφα», «Δέλτα», «Σίγμα» κ.λ.π. Και ήταν τότε που η άποψη του Αριστοτέλη, για το ότι δηλαδή «ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον» προβλήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Τα πράγματα δεν γίνονται ποτέ τυχαία. Ήταν η βιομηχανική εποχή και ήταν φανερό ότι το χρήμα ήταν αυτό που καθόριζε τις κοινωνικές σχέσεις. Η επικράτηση της άποψης του Αριστοτέλη έδινε στους πολιτικούς μια σχεδόν απόκοσμη αίγλη καθώς ερχόταν από αυτό το φωτισμένο παρελθόν. Αλλά βόλευε, γιατί κυρίως έκρυβε μια μεγαλύτερη αλήθεια. Ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι κατ’ αρχάς οικονομικό και σεξουαλικό ον, κυριαρχείται δηλαδή από τα βασικά ένστικτα της αυτοσυντήρησης και της αναπαραγωγής. Δευτερευόντως μπορεί να είναι και πολιτικό και καλλιτεχνικό και ποδοσφαιρικό και οτιδήποτε άλλο. Αλλά πρωτευόντως είναι οικονομικό και σεξουαλικό ον. Αυτή η αλήθεια όμως δεν έπρεπε να φαίνεται. Οι πολιτικοί έπρεπε να φαίνεται ότι ανήκουν σε μια ιδιαίτερη ομάδα ανθρώπων, όπου η δίψα για το χρήμα και η δίψα για το σεξ, δεν ισχύουν, όπως για τους υπόλοιπους ανθρώπους . Οι πολιτικοί έπρεπε να φαίνεται πως διέπονται μόνο από ανώτερα ιδανικά. Από την τάση να «προσφέρουν». Είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα παραμύθια. Ήταν όμως μια εποχή με ελάχιστη συγκριτικά με το σήμερα πληροφόρηση και απολύτως ελεγχόμενη από τα κέντρα εξουσίας. Και έτσι οποιοσδήποτε Μύθος μπορούσε εύκολα να γίνει η κυρίαρχη άποψη. Αρκεί να βόλευε. ΄Όλα αυτά όμως θα άλλαζαν από το 1950 και μετά.
Το κυνήγι της επιβίωσης, της καριέρας και του πλουτισμού
Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή τα σεξουαλικά «σκάνδαλα», η φυσιολογική δηλαδή ανθρώπινη τάση για το σεξ, ήταν για χρόνια ο ρυθμιστικός παράγοντας των πολιτικών εξελίξεων; Είναι γνωστή η ιστορία του τότε υποψήφιου Δημοκρατικού Γερουσιαστή Γκάρυ Χαρτ για το χρίσμα του υποψηφίου Προέδρου, που εξ αιτίας κάποια ερωτικής του περιπέτειας, αναγκάστηκε τελικά να παραιτηθεί, παρ’ όλο που όλα έδειχναν ότι θα μπορούσε να είχε γίνει ο επόμενος τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ. Οι ερωτικές περιπέτειες, που είναι μάλλον ο κανόνας, παρά η εξαίρεση για τα μακροχρόνια παντρεμένα ζευγάρια, έχουν το μειονέκτημα να αποδεικνύουν ότι και οι πολιτικοί κατέχονται από τα συνηθισμένα ανθρώπινα πάθη. Και αφού υποκύπτουν στο σεξ, θα μπορούσαν εξ ίσου εύκολα να υποκύψουν και στο χρήμα. Δυστυχώς γι’ αυτό το υπέροχο παραμύθι της ιδιαιτερότητας των πολιτικών, το τέλος δεν θα ήταν τόσο ευτυχισμένο. Κάποια χρόνια μετά τον θάνατο του Τζων Κέννεντυ άρχισαν να γίνονται γνωστές οι ερωτικές του περιπέτειες, η διασημότερη από τις οποίες ήταν αυτή με την Μέρυλιν Μονρόε, που λίγο αργότερα θα γινόταν και ερωμένη του αδελφού του Ρόμπερτ Κέννεντυ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι μόνο είχε αναρίθμητες ερωτικές περιπέτειες, αλλά και μια εξώγαμη κόρη. Το ίδιο ίσχυε και για τον Φρανσουά Μιτεράν. Ο Μπιλ Κλίντον συναγωνιζόταν τους δύο πάρα πάνω σε ερωτικές επιδόσεις, με το συγκριτικό πλεονέκτημα ότι η Μόνικα Λεβίνσκι του πήρε τουλάχιστον μια πίπα μέσα στο Λευκό Οίκο. Όλα αυτά, τα πολύ συνηθισμένα και ανθρώπινα δεν αποδεικνύουν παρά μόνο μια αλήθεια. Ότι δηλαδή οι πολιτικοί, όπως και όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι, διψάνε εξ ίσου με τους υπόλοιπους ανθρώπους για το σεξ και για το χρήμα. Οι αποκαλύψεις για υποθέσεις χρηματισμού πολιτικών σε όλα τα μέρη του κόσμου είναι πια στην ημερησία διάταξη. Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε σελίδες και σελίδες με τέτοιες υποθέσεις, από τις οποίες η ιστορία με τη Ζήμενς είναι η πιο πρόσφατη για την Ελλάδα. Αλλά μάλλον δεν χρειάζεται. Όλα αυτά έχουν γίνει πια κοινή πεποίθηση. Οι πολιτικοί είναι λοιπόν κι αυτοί συνηθισμένοι άνθρωποι, όπως όλοι μας. Κλείστε λοιπόν τώρα τα μάτια σας και σκεφτείτε κάτι. Κάνετε την όποια δουλειά κάνετε. Δεν έχει σημασία. Αν λοιπόν ερχόταν κάποια στιγμή κάποιος καλός κύριος και σας έλεγε ότι μπορεί να βάλει στον λογαριασμό σας δέκα, είκοσι ή πενήντα εκατομμύρια ευρώ, μαύρα εννοείται, στα νησιά Κάϋμαν ή σε κάποιον άλλο εξωτικό προορισμό και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα, κάποιος , κάποτε να σας κατηγορήσει για αυτό. Θα του λέγατε όχι; Για να μην απεραντολογούμε λοιπόν, η πολιτική από τα χρόνια ήδη της βιομηχανικής εποχής, είναι μια πολύ ιδιόρρυθμη επαγγελματική -επιχειρηματική δραστηριότητα, που διέπεται από τους ίδιους κανόνες που διέπουν όλες τις άλλες επαγγελματικές- επιχειρηματικές δραστηριότητες. Το κυνήγι της επιβίωσης, της καριέρας και του πλουτισμού. Οι πολιτικοί που πλουτίζουν από αυτήν την επαγγελματική τους δραστηριότητα, δεν αποτελούν κάποια μικρή μειοψηφία όπως ισχυρίζονται κάποια δημοσιογραφικά τσιράκια της εξουσίας, που συνήθως συμμετέχουν σε αυτό το ωραίο πάρτυ, αλλά κάποια μεγάλη πλειοψηφία. Αν υπάρχουν και κάποιοι πολιτικοί που δεν πλουτίζουν στη διάρκεια της πολιτικής τους δραστηριότητας είναι κυρίως γιατί δεν μπόρεσαν. Κάποιοι λίγοι, μάλλον ελάχιστοι, δεν πλούτισαν επειδή δεν ήθελαν, παρ’ όλο που μπορούσαν και αυτό αποτελεί βέβαια δικαίωμά τους. Αλλά οι περισσότεροι που φτάνουν σε υψηλές θέσεις εξουσίας , συνήθως βγαίνουν πολύ πλουσιότεροι. Στην Ελλάδα, που γενικώς έχει πολύ καλές επιδόσεις στο θέμα, επειδή γνωρίζουν και πολύ καλά οι ίδιοι πως έχουν τα πράγματα, έχει ψηφιστεί και ο γνωστός νόμος «περί ευθύνης Υπουργών» που ουσιαστικά εξασφαλίζει για τους χρηματισθέντες Υπουργούς το ακαταδίωκτο.Πριν από πέντε σχεδόν χρόνια ο Κώστας Καραμανλής ήρθε στην εξουσία, με βασικό σύνθημα τον πόλεμο ενάντια στην διαφθορά. Η αλήθεια είναι πως στην δεύτερη κυρίως τετραετία του Σημίτη το κακό είχε παραγίνει με την πλήρη απροθυμία κάθε σχετικά αρμόδιου να μπει κάποια τάξη σ’ αυτό το όργιο διαφθοράς που οι παράμετροί του ήταν γνωστές σε όλους. Με την διακυβέρνηση Καραμανλή άρχισε κάτι να κινείται και κάποιες υποθέσεις να μην πηγαίνουν στο αρχείο. Η κατάσταση πρέπει να έχει βελτιωθεί τουλάχιστον κατά 1%. Δηλαδή αν επί Σημίτη η διαφθορά χτύπαγε 100 μονάδες ας πούμε, τώρα το πολύ να πιάνει τις 99. Για τον Καραμανλή τόσο η υπόθεση της Ζήμενς, όσο και η υπόθεση του Αναστασιάδη, αποτελούν μια από της μεγαλύτερες ευκαιρίες της καριέρας του, ιδίως μετά την ακατανόητη αδράνεια που έχει δείξει στο ξεκαθάρισμα κάποιων υποθέσεων που έχουν ξεπεράσει την ανοχή της κοινής γνώμης. Είναι μάλλον προφανές ότι κανείς δεν θέλει ή δεν μπορεί να διαταράξει τις ισορροπίες του εγχώριου συστήματος. Και αυτό δεν θα έπρεπε πια να προκαλεί έκπληξη σε κανένα.
΄Ένα πρόβλημα που δεν έχει λύση δεν είναι πια πρόβλημα. Είναι κατάσταση.
Κι έτσι φτάνουμε στην απάντηση του ερωτήματος που βάλαμε στην αρχή. Κανένας πολιτικός δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο πέρα από την προσωπική του καριέρα. ΄Όλα αυτά που κάνει και λέει ο κάθε πολιτικός, δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από το χτίσιμο του προσωπικού τους προφίλ έτσι όπως το αντιλαμβάνεται ο καθ’ ένας. Μια επικοινωνιακή εικόνα χτίζουν, άλλος με περισσότερη επιτυχία και άλλος με λιγότερη, αλλά δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από μια εικόνα. Η σχέση της με την πραγματικότητα δεν υφίσταται καν. Είναι κάτι σαν τους ηθοποιούς του θεάτρου που κάνουν την παράστασή τους, παίζουν τους όποιους ρόλους τους έχει εμπιστευτεί ο σκηνοθέτης, λένε τα λόγια που έχει γράψει ο συγγραφέας και μετά πηγαίνουν σπίτι τους, με τον αληθινό εαυτό τους. Δεν είναι ούτε ιερά τέρατα, ούτε μεγαλοφυΐες. Κάποιοι είναι λίγο περισσότερο έξυπνοι, κάποιοι λίγο περισσότερο χαζοί και κάποιοι με εμφανή ψυχοπαθολογικά προβλήματα. Άλλοι λίγο πιο άτσαλα, άλλοι κάπως πιο οργανωμένα, στήνουν το πολιτικό τους προφίλ, που είναι και το προΐόν που παράγει αυτή η ιδιότυπη επαγγελματική- επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Ο μόνος σκοπός είναι το να βρεθούν σε κάποια θέση εξουσίας. Και όταν βρεθούν εκεί το κύριο μέλημα, είναι πως θα επωφεληθούν, από αυτήν την όποια άνοδο, μια και το «πλεονέκτημα» μπορεί να φύγει από τα χέρια τους ανά πάσα στιγμή.
Οι 300 της Σπάρτης δεν υπάρχουν πια. Τώρα είναι η εποχή των 300 της Πάρτης.Και ο άνθρωπος δεν είναι πολιτικό όν.
Είναι οικονομικό και σεξουαλικό ον.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο…

Υ.Γ. Αντε και καλά 2000$/ουγγιά ο χρυσός. Με την φόρα που έχει πάρει (τσιμπάει 10 δολλαριάκια την ημέρα) θα προλάβουμε…το Σαββατοκύριακο;;; +100$ σε εναν μήνα…
“Και ποιός να τόξερε” οταν ο προκάτοχος του κ.Προβόπουλου αντάλλασε 20 τόνους απο τα υπόγεια της Πανεπιστημίου με χάρτινα ομόλογα….εδω, εδω, εδω,εδω,εδω,εδω,

Χρυσός, η εκδίκηση 2000-2009: η απαξίωση των τζογαδόρων των “ομολόγων” και της παγκόσμιας φούσκας των κεντρικών τραπεζών.

[ξόδι,η εξόδιος ακολουθία, η κηδεία]
…Θα είν’ αργά όταν θα ανακαλύψεις τη συνωμοσία, θα είν’ αργά όταν θα βρισκόμαστε στο ξόδι…
οι στίχοι:
Δίσκος αλλαγής πλεύσης κι αποκατάσταση βλάβης
Έχω αλλάξει πρέπει να το καταλάβεις
Μη με ψάξεις μέσα σε διεθνιστικές τάσεις
Οι διεθνισμοί δεν πατούσαν σε υγιείς βάσεις
Αρκετά μ’ αυτό το παραμύθι
Η στάθμη της σούπας του κοσμοπολίτη έχει ανέβει τόσο που μου αγγίζει τη μύτη
Υπάρχει πρόβλημα
Προσπαθώ να μη χάσω την εθνική μου ταυτότητα
Μέσα σ’ αυτό το πλήθος που του επιβάλανε το υδροχόικο ήθος
Φορείς της νέας εποχής που δουλεύανε στο ημίφως
Γι’ αυτό στην εποχή μας ως συνήθως είναι απών το πολιτικό ον του Αριστοτέλη
Η νέα παγκόσμια τάξη θέλει, έναν άνθρωπο κουρέλι
Απλό αριθμό μέσα σε στατιστικές
Μια κοινωνία από ομογενοποιημένους καταναλωτές
Μας θέλει πιόνια στη σκακιέρα των παγκόσμιων εξουσιαστών
Των καρτέλ πετρελαίου και των πολυεθνικών εταιριών
Και δυστυχώς πάει κάπως έτσι λοιπόν
Όλοι ζούμε δίχως την παραμικρή υποψία
Ενώ η αρρώστια έχει αρχίσει να μας τρώει το πόδι
Θα είν’ αργά όταν θ’ ανακαλύψουν τη συνωμοσία
Θα είν’ αργά όταν θα βρισκόμαστε στο ξόδι
Σοφόν το σαφές
Όμως όλοι μιλάνε με μισόλογα και υπεκφυγές
Η σύγχρονη διανόηση φέρνει σύγχυση και συσκότιση αντί να δίνει φώτιση
Είναι γεγονός πως τελούμε υπό κατοχή
Μας διοικούνε πολιτικοί με ομιχλώδη καταγωγή
Σκοτεινών κέντρων αποφάσεων υποτακτικοί
Οι δήθεν πνευματικοί ταγοί τηρούν μια ένοχη ανοχή
Όλα μας ωθούν προς μια νέα εποχή ζόφου
Η πτώση γίνεται συνώνυμο της προόδου
Δε μας θέλουν Έλληνες αλλά πολίτες του κόσμου
Βλέπεις, κιμάς ανθρώπου η ιδεολογία βολεύει τα παγκόσμια εξουσιαστικά ιερατεία
Τα οποία εξάγουν ένα μοντέλο και προσπαθούν να μας το επιβάλουν με το έτσι θέλω
Δε θέλουν μια ειρηνική παγκόσμια κοινότητα που να αφήνει περιθώρια στην πολλαπλότητα
Κατ’ αυτούς παγκοσμιοποίηση σημαίνει ισοπεδωτική μονομορφοποίηση
Γι’ αυτό έχουν στο στόχαστρο το όμαιμο, το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο και το ομότροπο
Μας έχουν φτιάξει μια θηλιά για το λαιμό μας
Παραχαράζουν το παρελθόν μας προς όφελος του δικού τους μέλλοντος
Ετοιμάζουν το έδαφος για διέλευση ενός κυβερνομεσαίωνος
Σκοταδισμός για μένα και για σένα
Σκοταδισμός 2001
Βάλουν πανταχόθεν εσκεμμένα ενάντια στο αδογμάτιστο ελληνικό πνεύμα
Ναι, μη σου προκαλεί καθόλου έκπληξη
Η επιχείρηση εθνοκτονίας σε εξέλιξη
Χωρίς αντίδραση μπαίνουμε στο στόμα του λύκου
Η Ελλάς μια αποικία νέου τύπου
Ρόλο δούρειου ίππου παίζουν τα στρατευμένα τους φερέφωνα
Αυτοί που εκλέγονται δουλεύουν για ξένα συμφέροντα
Ανοίγουν την κερκόπορτα συνεπικουρούμενοι από σύγχρονους Ηρρόστρατους και Εφιάλτες
Δε γίνονται αντιληπτοί από ένα έθνος με υπνοβάτες
Κι όλοι ζούμε δίχως την παραμικρή υποψία
Ενώ η αρρώστια έχει αρχίσει να μας τρώει το πόδι
Θα είν’ αργά όταν θ’ ανακαλύψουν τη συνωμοσία
Θα είν’ αργά όταν θα βρισκόμαστε στο ξόδι.